چکامه‌ای در سوک کُر و کُربال باستانی
*
می‌برد از خاک تا افلاک
مرغ دل را جلوه‌ای سیال
جلوه‌گاه رویش و پرواز
بالهای رود کُر ، کُربال
*
مثل یک رؤیای حاصلخیز
در حریم خواب و بیداری
این تجلیگاه آب و خاک
بوده در ذهن قرون جاری
*
مثل یاری ، خطه‌ی کربال
خفته در آغوش رود کُر
سر نهاده با دلارائی
دشت آن بر دوش رود کُر
*
این کهن اقلیم جاویدان
بوده چون گنجی خدادادی
وعده‌گاه سبز آب و خاک
جلوه‌گاه آب و آبادی
*
رود کورش بوده رود کر
در شکوه دولت کورش
بالهای رود کر بوده است
بالهای قدرت کورش
*
بوده مانند گهر ، کربال
چون نگین خطه‌ی زرقان
بوده زرقان نیز با حشمت
چون نگین پارس در دوران
*
ناله‌ها دارد به لب کربال
این زمان از مرگ رود کر
رنج و محرومیت و تبعیض
گشته از محنت ، سرود کر
*
کاش تدبیر و امید و عشق
با کلید سبز دانائی
می‌گشود از نو، چنان کورش
قفل این گنج اهورائی
والسلام
محمد حسین صادقی
زرقان فارس – اردیبهشت 1394
